H ΠΟΙΗΣΗ της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΗ-ΜΑΤΑΤΣΗ στο ΠΕΤΑ της ΑΡΤΑΣ (5-7-23 )

H ΠΟΙΗΣΗ της ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ ΦΡΟΝΙΜΑΔΗ-ΜΑΤΑΤΣΗ στο ΠΕΤΑ της ΑΡΤΑΣ (5-7-23 )

ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΥΔΙΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΧΡΕΩΣΤΕΣ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ" "Αναφέρεται η Ματάτση στην «παρόρμηση να εκπληρώσω το τάμα της ζωής μου», να γράψει για τη ζωή και όσα αυτή βίωσε από την επικοινωνία με τη σπουδαία αυτή γυναίκα. Θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που η ζωή τη μοίρανε με το αγαθό αυτής της γνωριμίας. Και προτίθεται να επιστρέψει ένα μέρος της τύχης , της μαθητείας στην Ιακωβίδη, που « υπήρξε για μένα μέντορας και ‘πνευματική μάνα’», όπως η συγγραφέας σημειώνει. Το βιβλίο συνεπώς είναι, όπως η συγγραφέας τονίζει, ένα τάμα, μια ανταπόδοση ενός χρέους για όσα επωφελή μοίρανε η γνωριμία της με τη Λιλή Ιακωβίδη. Το τάμα ανακαλείται από ένα παραδοσιακό σύστημα αξιών που στηρίζεται στο do et des. Με άλλα λόγια στο δίνω και δίνεις, σε μια αμοιβαία δηλαδή ωφέλεια. Η Ματάτση νιώθει το χρέος να ανταποδώσει τη χάρη που έλαβε. Γι’ αυτό το βιβλίο της λειτουργεί με όρους τάματος, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ομολογία των όσων ωφελήθηκε ένας άνθρωπος από κάποιον που βρίσκεται σε μια υψηλότερη βαθμίδα, ηλικιακή, κοινωνική, πνευματική. Είναι το βιβλίο ένα κερί, σαν το τάμα που κάνουμε σε κάποιον άγιο όταν θεωρούμε ότι άπλωσε τις φτερούγες μας πάνω μας σε μια δύσκολη στιγμή." ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΠΕΤΑ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΗς ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ

ΣΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΦΡΟΝΙΜΑΔΗ-ΜΑΤΑΤΣΗ, Ο ΕΙΣΗΓΗΤΗΣ-ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ GOUGLIELMO BIANCO ΚΑΙ Η ΕΙΣΗΓΗΤΡΙΑ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΓΙΩΤΑ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ

Η ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΗΜΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΚΟΥΦΑ ΧΑΙΡΕΤΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ-ΕΙΣΗΓΗΤΗ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟ ΜΠΙΑΝΚΟ "Πέτα σκέψη - Va' pensiero" απόψε, όπου σ' αυτον τον τόπο συναντάμε την ποίηση της Μαργαρίτας Φρονιμάδη - Ματάτση. Η ποίηση, στα μάτια μου, αποτελεί χώρο συναντήσεων προσώπων και παλλόμενων συγκινήσεων. Απόψε οι λέξεις της Ποιήτριας Μαργαρίτας αναδύονται μέσα απ’ τα χέρια μας. Βέβαια, δεν πρόκειται για κηρύγματα, ούτε για ρητορίες. Ούτε είναι βαρύγδουπες λέξεις που ξεστομίζουν οι "ματαιόσπουδοι" (Καβάφης, "Φιλέλλην", στ. 23), δηλαδή οι κενόσπουδοι, δηλαδή εκείνοι που διδάσκονται κι επιδιώκουν ανούσια πράγματα. Απεναντίας οι ποιητικές λέξεις της Μαργαρίτας επιχειρούν να μας προσφέρουν φανούς θύελλας σ' αυτή την εποχή όπου ο περίγυρος περιβάλλει ζοφερά, διάπλατα το δέρμα μας. Διάστικτο δέρμα που "ταράζεται και δεν γροικά τι επιπλέει στην επιφάνεια της τρικυμισμένης μας θάλασσας" (Στίχοι της Ποιήτριας, από τη συλλογή της "Θεοί Άφαντοι- VIII, σελ. 20). Εγώ προσθέτω όχι μόνο της θάλασσας αλλά και της στεριάς, όσο η τρικυμία λυσσομανά και θαλασσοδέρνει μανιωδώς την επιφάνεια της Γης: "Υφήλιος μια άπνοη σφαίρα" ( "Θεοί Άφαντοι, XIV), αφού άνθρωποι κατατρεγμένοι από την φρίκη βιώνουν μια αδικημένη ζωή . Μια ζωή, επιμένει η Ποιήτρια, όπου οι " Θεοί άφαντοι", "Γυρεύουν μες στο σκοτάδι...άφαντοι, μήτε ένα χάδι" (" Θεοί Άφαντοι - XIV). Διέρχεται βουνό ο πόνος σ' αυτή την ποιητική συλλογή. Άλγος θεριό, που πλημμυρίζει. Το άλγος στην ποίηση της Μαργαρίτας καταλαγιάζει, αγάλι-αγάλι, και μετατρέπεται σε "χνουδάτα χάδια". Χάδια από τα οποία στάζουν σιωπές που από μακριά λαμπυρίζουν. Η ποιητική εμβάθυνση της Ποιήτριας περιστρέφεται ανάμεσα σε πλάσματα που περιδιαβαίνουν, πολλές φορές, στα νυχτοστενορύμια της γης. Η Ποιήτρια γράφει: "Αόρατα, άπιαστα", συχνά, "ανυπόστατα όντα" ( " Θεοί Άφαντοι", σελ. 35). Πλάσματα που βογγούν. Πλάσματα, φρικτά που φρενιάζουν. Πλάσματα που σπαράζουν απ' τα άλγη: Απαράμιλλη, ανυπολόγιστη και αναίτια ανθρώπινη αδικία. Μια αδικία που η Ποιήτρια μας την "Καρφώνει σ' αγκαθωτό συρματόπλεγμα" ("Θεοί Άφαντοι", σελ 58). Ένας σπαραγμένος βιότοπος όπου "Τα γαμψά νύχια της εκμετάλλευσης " ("Θεοί Άφαντοι", σελ.59) στοιβάζονται πάνω στο δέρμα εκείνων των ανθρώπων που αποφεύγουμε να ιδούμε, ακόμη απέχουμε να τα συναντήσουμε. Μιλώ για το δέρμα, διότι, πιστεύω ακράδαντα ότι συνιστά το βαθύτατο ίνδαλμα, απαρτίζει, εκ βάθρων την ευσυνείδητη διάσταση που διαθέτουμε. Το δέρμα μας ωσάν παλίμψηστο όπου ανθρώπινες βιογραφίες βιώνουν την δυσχέρεια της ζωής τους, απολαμβάνουν τις ευκολοσύντριφτες χαρές, στιγμές εράσμειες, φευγαλέες. Το δέρμα της Γης. Το δέρμα της σιωπής. Το δέρμα της ποίησης. Το δέρμα της ανείπωτης έκφρασης. Το δέρμα ενός χαδιού συνδαιτυμόνα ενός δακρύου χαρμοσύνης και οδύνης. Το ανυπεράσπιστο δέρμα του ξεριζωμένου. Το μαγευτικό δέρμα μιας ζεστής αγκαλιάς. Το δέρμα μιας ματιάς, η αναμονή μιας συνάντησης με το αγαπημένο πρόσωπο. Το δέρμα που μυροσκορπά παντού, τραγουδοχορεύοντας τον χορό της ζωής, σφιχταγκαλιασμένο με τον "Αδερφό Θάνατο - La Sorella Morte" του Αγίου Φραγκίσκου, που προσδίδει "ουσία" στην απ - "ουσία ενός αγαπημένου προσώπου. Που παραχωρεί "ουσία" στην "περί- "ουσία" της ζωής. Ουσία που συνταιριάζει με το δέρμα της ποίησης της Μαργαρίτας. Το ρυτιδιασμένο δέρμα της ποίησης που σιωπηλά μας περιβάλλει. Το δέρμα της ποίησης που εδώ στο Πέτα μου παραχωρεί την άδεια να αναφερθώ πάλι στο Ναμπούκο του Verdi συλλαβίζοντας απαλά : " Πέτα σκέψη - Va' pensiero". Το δέρμα της ποίησης της Μαργαρίτας ασημοχνωτίζει με σφρίγος χρωμάτων την δημιουργία της: 4 Θεσπέσια ποίηση, "δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί...". (Καβάφη: "Μακρυά". Στ. 4). Εν κατακλείδι, η ποίηση για μένα είναι τα χέρια όταν διασταυρώνονται. Όπως οι ωραίες λέξεις του Ελύτη που παίρνω από το κείμενο " Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο" που ποιητικά γράφει: "Πάρε την λέξη μου, δώσε μου το χέρι σου" (Ο. Ελύτης: " Εν Λευκώ", σελ. 130). Και απευθυνόμενος στην Ποιήτριά μας της λέω ένα λαγαριστό " Ευχαριστώ" και της αφιερώνω τούτες τις λέξεις: -Δόσ’ μου το χέρι σου Μαργαρίτα, πάρε αυτές τις πενιχρές, εύθρυπτες λέξεις μου ως ένδειξη φιλίας, σεβασμού προς το πρόσωπό σου και αγάπης προς την ποίησή σου. Μπιάνκο Γουλιέλμο. Bianco Guglielmo. KI AΛΛΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΥΠΟΓΡΑΨΕ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ .

ΚΑΙ Η ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΕ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ, ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΔΕΙΠΝΟ ΕΙΣ ΟΙΚΙΑΝ ΜΑΤΑΤΣΗ